Hayat insanı bazen tek bir soruyla sınar.
Bazen ise, onlarca soruyla...
Kadere kafa tutabilir misin?
Çocuk sahibi olamayacağını öğrenen genç bir kadın, kaderine isyan ederse ne olur?
Hayatı uçlarda yaşayan, yaşamı boyunca hiç sevilmemiş, kuralsız bir adam; güvensizliğin aşılmaz duvarlarla ördüğü hayatına ve kurallara hapsolmuş bir kadına, koşulsuz ve sonsuz sevgiyi öğretebilir mi?
Hayatın Yorduğu Ruhlar Bir Araya Gelebilir Mi?
“Ben kızımı terk etmiyorum.” Fidan’ın sesi, öyle yumuşak, öyle huşu içindeydi ki, Sina kalbinin boğazında attığını hissediyordu artık. “Aksine, onun yaşaması için sana emanet ediyorum. Beni bulduklarında bebeğimi öğrenirlerse; onu da yaşatmazlar. Bir anne, evladı için kendisini feda eder, öyle değil mi? Ben, onun yaşamasını istiyorum. Tıpkı adı gibi özgür olarak. Asla peşimizi bırakmayacaklar ve asla benim kızım özgür olamayacak. Ama bir şansı var ve ben, ona o şansı vereceğim.”
Fidan, Sina’ya bakarken yalnızca gülümsedi. Bakışları yine kızına eğildi. Yumuşak bir gülümseme yüzüne yayıldı. Kızının alnındaki saçları geri itti yumuşak dokunuşlarla; parmağının tersiyle yanağını okşadı.
“O adamın, neden senin peşine düştüğünü anlıyorum ben. Sen, senin farkında değilsin abla. Sen sevdiğin için hem ondan hem kendinden vazgeçtin. Herkes sevmenin sahiplenmek olduğunu sanıyor. Oysa sevmek, vazgeçmektir. Sevdiğin için vazgeçmektir. Ona bir şans vermek için vazgeçmektir. Sen, kalbin parçalana parçalana vazgeçtin ondan. Bir şansı olsun diye. Ben de kızımın bir şansı olsun diye vazgeçeceğim ondan.”
Gittiğin yerden geldim yanına
Kuş misali ömrümün baharına
Bir fidan azat ettim özgür ruhuma...
Karan alayla gülümseyerek kaşlarını kaldırdı. “Sen inat konusunda tez bile hazırlarsın.”
“Abartma!” dedi Sina yan gözle ona bakarak.
“Abartmıyorum. İnatçısın, sürekli burnunun dikine gidiyorsun, sadece kendi doğruna inanıp başkalarının doğrusunu kabul etmiyorsun.”
“Bak, şimdi tespitten ziyade suçlamaya dönüştü bu gözlemin.”
“Suçlama değil ki gerçeği dile getiriyorum.”
“Sadece içinde bulunduğum durumların matematiğini sorguluyorum. Matematiksel doğrular tektir öyle değil mi?” dedi, kendi içindeki durumu düşünürken.
Karan Sina’nın kafasından geçenleri tahmin etmekte zorlanmadı ancak Sina’nın onun kafasından geçenleri bilmesi imkansızdı. O da tıpkı Sina’nın düşündüğü şeyi aklından geçirirken kızın başka bir şeyden söz ettiğini düşündüğüne emin olarak karşılık verdi.
“Ama insanlar söz konusu olunca matematiksel doğrular her zaman sapma gösterebilir. Sonuçta biz insanlar, duygularıyla hareket eden canlılarız çoğu zaman. Diğer türlü robottan farkımız kalmaz.”
“Benim robot olduğumu mu düşünüyorsun?” Sina’nın sesinde belli belirsiz bir alınmışlık vardı.
“Hayır. Aksine, sen robot olamayacak kadar fazlasıyla kendi duygularının içinde boğuşan birisin.”
