Sırlar ortaya çıktı... Ama bazen yalnızca hatırlamak yetmez. Bazen, hatırlamaya dayanmak gerekir.
“İçimizdeki Labirent- Zihnin Kıyısında” ile başlayan o iniş, şimdi geri dönüşü olmayan bir eşikte devam ediyor. Bu kez ne sokaklar var, ne rotası belli bir yol.
Zihnin duvarları incelmiş, geçmişin yankıları geleceğe karışmış…
Erim için bu artık bir yolculuk değil; parçalanan benliğinin içinde, sesi bastırılmış bir çığlığın izini sürmek.
Ve her çığlığın bir yankısı vardır—bazen kalbin derinlerinde, bazen başka bir bedende.
Gerçek mi, rüya mı, simülasyon mu bilinmeyen bu evrende, tek kesinlik: Zihin unutmak ister, ama beden asla yalan söylemez.
Bilinç katman katman soyulurken, geriye kalan tek şey o sorudur:
