Bazı anılar, istense de silinemez. Zihin, onları unutmuş gibi yapar ama hiçbiri sonsuza dek gömülü kalamaz. Ve bir gün, o istenmeyen küre, tüm sırları, karanlığı ve acımasızlığıyla ortaya çıkar.
Sıradan bir psikoloji öğrencisinin, okuldan atılan bir profesörüyle çıktığı bu yolculuk; İstanbul’un arka sokaklarından Peru’nun gölgeli sırtlarına, geçmişin izlerinden zihnin en karanlık katmanlarına uzanıyor. Dış dünyada bir eğitim gibi başlayan bu serüven, iç dünyada çözülmeye direnen düğümlerin tek tek söküldüğü bir dönüşüme evriliyor.
İçimizdeki Labirent, insan zihninin kendi bodrum katına inişini anlatıyor. Işık üst katlarda kalıyor, zaman bükülüyor.
Bir öğrencinin sandığı kadar basit, bir hocanın planladığı kadar güvenli olmayan bu yolculuk, bir noktadan sonra gerçeğin değil, gerçeğe ne kadar dayanabildiğimizin hikâyesine dönüşüyor.
Çünkü bazen, kurtulmak istediğin şey... sensin.
“Bazen, bir başkasının zihnine inmek için önce kendi karanlığından geçmen gerekir.”
