Yaşam, insanoğlu için giriş kapısıyla herkesi cezbeden içi zifiri karanlığa gark olmuş, çıkış kapısı olmayan bir katedrale dönmüştü. İnsan; felsefesiz, edebiyatsız, sanatsız, bilimsiz bir çürümenin içinde kalmıştı. İnsanlığı kapısız katedrallere hapseden aslında Tiran ruhlu insanlar değildi, onun kendi içindeki ölümsüz korkaklığıydı.
