Anka 1. Kitap
“Onu koruyun lütfen… Soyadını değiştirin, ona yeni bir hayat verin, kimse varlığını bilmesin.”
Küçük bir kızın yeni hayatının başlangıcıydı bu cümleler. Peki içine bırakıldığı bu hayat, annesinin kollarından daha güvenli olacak mıydı yoksa önünde sonunda babasının günahlarının cezasını çekmek zorunda mı bırakılacaktı?
Her şeyi yoluna koyduğunu zannederken tepetaklak olan bir hayat… Kader ortağı üç arkadaşından başka kimsesi olmayan bir kadın, intikamla doldurduğu taşlaşmış kalbine söz geçiremeyen karanlık bir adam…
Serinin ilk kitabı, size dostlarınız için ne kadar ileri gidebileceğinizi sorgulatacak.
“Hiçbir yenilgi böylesine görkemli, hiçbir zafer böylesine acınası olmamıştır!”
Anka 2. Kitap
Anka aylardır gergindi. Beklenen felaketin her an kapısını çalacağı korkusuyla beklemek ve geldiğini bilmek, son senelerde yaşadığı rehavetin de sonuna geldiğinin işaretiydi.
Derim Akhan başarmıştı… 2 ay önce Konsey’e kabul edilmişti ve şimdi o da dünyayı kendi emelleri için rahatlıkla kullanan o birkaç adamdan biri olmuştu. Bir zamanlar bu düşünce ütopik gelse de adam bunu başarmıştı sonunda.
Anka ve Derim… İki uç nokta, iki uç karakter... Onları ortada buluşturan küçük yürek Aşil... Aşil, Anka’nın kalbine kabul ettiremediği çekimin akışına kendini bırakmasını sağlayabilecek mi? Derim, yakıp yıktığı köprüleri tekrar inşa edip Anka’nın kalbini kazanabilecek mi? Kartlar yeniden dağıtılıyor. Hesapta yokken ortaya çıkan minik Aşil iki düşmanı bir noktada tekrar bir araya getiriyor. Serinin ikinci kitabını okurken sayfalar elinizde hızla akacak, kitabı bir çırpıda bitireceksiniz.
Hayat, gerçekten de insanlar plan yaparken kaderin kıs kıs güldüğü bir muammaydı.
Anka 3. Kitap
Derim, şiddetle şekil bulmuş bir adamdı. Ona vurulan her darbe, tıpkı keskin bir kılıca şekil veren demirci ustasının çekicinden inen o ağır, hiddetli vuruştu ve bugün keskin bir kılıca dönüşmüş olan adam, bunun dışında bir şey görmemişti. Her defasında kora dönüşen bedeni o darbelerle sarsılmış sonra buz gibi suya sokularak katılaştırılmış ve ardından yeniden ateşle buluşarak kora dönüşmüş ve yine yeniden bu döngü aynı hiddetli vuruşlarla devam ederek bugünkü şeklini almıştı.
Şimdi bu keskin kılıç artık iki kişi için kınından çıkıyordu. Sevdiği kadın, Anka ve hayatının merkezine oturttuğu oğlu, Aşil.
“Bizim pusulamaz oğlumuz. Ne sen ne de ben yolumuzu kaybetmeyiz. Bizim Kuzeyimiz oğlumuz. Tek yapmamız gereken yüzümüzü hep ona dönmek olacak.”
“Benim yüzüm hep size dönük mon Phénix. Yoksa çoktan yolumu kaybederdim ben.”
Anka 4. Kitap
Bir zamanlar, babası tarafından eli hiç tutulmamış, sırtı hiç sıvazlanmamış, sadece karanlığa hapsedilmiş bir evlattı o; fakat bugün, gölgesiyle bile her an, her saniye oğlunu korumaya çalışan muazzam bir babaydı…
Bundan seneler evvel, sürüklenerek götürüldüğü ve Derim'in yanında katıldığı bir başka partide yine birçok göz, merakla onun üzerine dikilmişti ve Anka, o bakışlarının nedenini öğrendiğinde yaşadığı sarsıntıyı, bugün gibi hatırlıyordu. Hayatı boyunca o kadar aşağılanmamıştı.
Derim'in acı geçmişi telafi edebilmek için gösterdiği çaba, elbette takdire şayandı ve Anka onun samimi çabasının, kalbindeki kırıkları onardığını da kabulleniyordu. Fakat biraz evvel yaptığı şey; kimseye boyun eğmeyen adamın cesaret ettiği jest, bir başka kadının göğsünü kabartabilecek olsa da Anka bunu hissetmiyordu. Aksine, yüreğinde geçmişte yaşadığı aşağılanmanın sızısı ve Derim'in bu kadar gözü kara olmasının yaşattığı tedirginlik vardı.
Bu adeta Derim'in kendi kendine verdiği cezanın sınırsızlığını kanıtlıyordu. Öylesi düşünmeksizin, öylesi fütursuz ve öylesi boyun eğilmiş bir teslimiyetti yaptığı.
Anka 5. Kitap
Ah o mavi gözler…
Kurşun gibi saplanan kıyamet bakışlı gözler…
Uğruna şimdi ölümü göze aldığım gözler…
Bir gün öğrenebilecek mi acaba? Kalbine saplamayı başaramadığı kurşunu aslında çoktan benim kalbime sapladığını bir gün öğrenebilecek mi? Kalbimi paramparça ettiğini, ateşle kavurup küle dönüştürdüğünü ve o küllerden başka bir ben yarattığını öğrenebilecek mi?
Onun sevdikleri için verdiği savaşı şimdi anlayabiliyorum. Çünkü daha doğmamış bir çocuğu sevdim ben. Onun için savaşa gidiyorum.
Sadakatini şimdi anlayabiliyorum. Çünkü sadakat adanmak demek bir anlamda. Beni görmek istemeyen bir kadına adandım ben. Elimin bir daha asla başka bir ele değmemesine yemin ediyorum.
Ülkesi uğruna canını verebilecek olmasını şimdi anlıyorum. Çünkü ilk kez kendimi birine ait hissediyorum. Bir ülke uğruna canımı vermeye gidiyorum.
